Bahar geldiğinde köyüm buram buram çiçek kokardı.
Bahar yağmurları yağdığında yaprak yaprak köy kokardı.
Berektliydi toprağı. 
Nimet kokar, ekmek kokar, emek kokardı.
Papatyalar, menevişler, menekşeler kokardı mis gibi.
Çilekler , böğürtlenler kokardı.
Kocaman hurma ağaçlarımız vardı bizim
Sapsarı açardı yeşilliklerin içinde.
İmrenirdi insan.
Tefeğe omuz vermiş üzümlerimiz, kısa boylu mandalinalarımız, kızılcık ağaçlarımız vardı yelyepelek.
Komşunun tavukları üst damı akıtan samanlığımızın etrafında gıdaklar dururdu.
Anam bayatlamış mısır ekmeğini ıslatır eleriyle lapa yapar tavuklara atardı.
Tavuklar bir anama bir lapaya bakarlardı.
Samanlığın arkasında bir taş fırınımız vardı.
Elma foşulu yapardık. 
Kimi zaman anam gabuklu böce kuruturdu.
Fırın yanında bir armut vardıki off. Off.
Sulu sulu.
Çocuklar ip atlardı bağıra bağıra.
Ve akşam kaarnlığı çökmeye başlayınca evin başından süriye ablam çığırırdı.
“Ula akşam oldu. Eve gelsenize…