Nedim Türkmen’i bir tarafa bırakalım.

Yaptıklarını, yapmadıklarını, yapamadıklarını cümle alem biliyor.

O şimdi havana purosunu tüttürmekle meşgul.

Nedimi geçtik. Ölüyü ortada bıraktı çekti gitti.

Ama ortada bir cenaze var. Bu cenaze kaldırılacak. Ama bu cenazeyi kaldıracak ne imam var ne cemaat.

Birileri geldi. Bu marka takımı ölüme terk edenlere siz masumsunuz gidebilirsiniz dediler.

Siz Orduspor’un borçlu bırakmadınız hatta bu takımdan alacağınız bile var dediler.

Ve alkışlarla gönderdiler.

Kimi 105 kimi 80 kimi 47 milyon Lira borç olduğunu anlatıp durdu. Borcun adını bile koyamadılar.

Resmen kapanın elinde kaldı Orduspor. Resmen işgal edildi. Ve bu işgalin adına takımı kurtaracağız statüsü kazandırıldı..

Ordu küstürüldü. Yerel yönetimler küstürüldü. Spor yöneticiliği bir anda siyasi cephe yöneticiliğine dönüştürüldü.

Eski başkandan hesap soracağız, mahkemeye verdik palavraları çürüdü gitti.

Cebinde on lirası olmayanlar sırf birilerine muhalefet yapsınlar diye yönetici sıfatına sokuldular.

Yapılan 3 kongre fiyaskoyla bitti.

Kulübe az çok giren paraların nerelerde harcandığı konusunda hesap kitap verilmedi. Takımın en Hassas döneminde elde tutulması gereken oyuncular aniden satıldı, takımın güçlenmesi gerekirken gücü azaltıldı.

Arkamda 2 milyon Ordulu var diyenler yanlarında 20 kişiyi bulamadılar.

Çok şeyi biliyoruz. Ama kimseyi kırmak üzmek istemiyoruz. Kim için ne yazarsak yazalım sonuçta en büyük zararı bir zamanların efsane takımı olan Orduspor görüyor.

Efsane takımı, marka takımı, koca çınarı ehliyetsiz, beceriksiz eller maymuna çevirdiler.

Herkesin korktuğu takım şimdi herkesin matrak geçtiği duruma düşürüldü.
O öyle yapmış, bu böyle yapmış ayakları bırakılmalıdır.

Bu gün hala bu takım kümede kalacak zihniyeti taşıyanlar gerçeği inkar edenlerdir.

Beyler. Bu takım düşmüştür.

Buyurun cenaze namazına..