Büyük felaketti.

17 Ağustos 1999 depremi.

Binlerce canın yitip gittiği o depremden bu güne, neredeyse 25 yıl geçti.

Ne yaptık?

Bir arpa boyu yol aldık mı sizce?

Yoksa Ağustos böceği gibimi davrandık?

***

Genelde bitli yorganı kimse üzerine almaz.

Felaket olur, sonra aklımızı başımıza alırız.

6 Şubat depremi oldu, günlerce konuştuk.

Gündemde tuttuk.

Konunun uzmanları televizyon programlara çıkıp, durumun ne kadar vahim olduğunun altını çizdiler yine.

Durum çok ciddi bir hal almaya başladı dediler.

Acil önlemler almak gerek dediler.

Başımız çok ağrıyacak dediler.

Deprem ülkesi olduğumuz gerçeğinden bahsettiler.

Bu cümleler, baş döndüren bir hızla değişen, ülke gündemi içinde, eridi,  yok olup gitti.

***

Türkiye'nin son güncellenen deprem haritasına göre, Ordu il sınırları da 3. derece deprem riski taşıyan iller arasında yer alıyor.

Ordu diri fay hatlarının bulunduğu bölge olarak kayıtlara geçti.

Buyurun cenaze namazına.

***

Gerçek şu ki; ülke genelinde depremler oldu, bundan sonrada olmaya devam edecek.

Bu gerçeği kabullenerek konu yaşamak ve yaşatmak üzerine olmalı.

Ki; William Shakespeare'in Hamlet adlı eserinde özetlemiş aslında.

“Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!”

Bir şeyler acil yapılmalı.

Hiçbir şey yapılmadıysa telaş etmeyin sakın.

Bir günah keçisi bulunur nasıl olsa…