Küçük oğlum 13 yaşında.

Bu yıl LGS’ye girecek.

Sekizinci sınıfta.

Derse odaklanması gerek.

Yılsonunda önemli bir sınava girecek.

Kazanmak için, çaba sarf ediyor, gayret ediyor.

***

Akıllı çocuk.

Algılaması oldukça iyi.

Olayları, neden sonuç ilişkilerini iyi kuruyor.

Lakin  çalışmadan olmuyor farkında.

***

Yemeğini yedi.

Kapandı odasına.

Oturdu masanın başına.

Ders çalışıyor, test çözüyor.

Parçalıyor kendisini.

Hayatını kurtarmak, kimseye muhtaç olmamak, yaşamak için.

***

Televizyonda haber saati, izliyorum.

Memleketin birinde büyükşehir belediyesi zabıta alacak.

Kuyruk uzun, yüzlerce başvuru yapılmış durumda.

Adaylarla konuşuyorlar.

Çoğunluk  üniversitelerin farklı bölümlerinden mezun.

Lakin ekmek aslanın ağzında, iş olsun da ne olursa olsun derdinde hepsi.

“Ne iş olsa yaparım…” modunda olanlar az değil.

Bıkmışlar artık parasızlıktan, yoksulluktan, aileye yük olmaktan…

Aralarında bir değil, iki değil, üç üniversite bitirmiş, gençler de var.

Özellikle birisi dikkatimi çekti.

ODTÜ’yü bitirmiş, 

Orta Doğu Teknik Üniversitesi bu.

Üstelik Endüstri Mühendisi.

Zabıta olmak için müracaat etmiş.

***

Bir de parkur hazırlamışlar.

Sınava girenler, koşacak, atlayacak, zıplayacak, yarışacaklar.

ODTÜ’yü bitirmiş, 

Endüstri Mühendisi.

Zabıta olmak için müracaat etmiş.

Hayatını kurtarmak, kimseye muhtaç olmamak, yaşamak için.

Durum böyle maalesef.