İbn-i Haldun, kendine zamanın ne olduğunu soranlara şu şekilde cevap vermiş:

“Bekleyince yavaşlar,

Gecikince hızlanır,

Üzülünce can yakar,

Mutlu olunca kısalır,

Acı çekince bitmek bilmez,

Sıkılınca uzar!”

Yıl mevsimlere bölünmüş, aylar haftalara, günler de saatlere…

Şimdi’nin kıymetini bilen kaç maharetli kişi vardır aramızda kestirmesi güç!

Ya geçmişin dehlizlerinde keşke’lere pişmanlıkları şikâyet ediyoruz ya da gelecek ile girdiğimiz pazarlıkta kolumuz kangren olmak üzere!

Üstelik kısıtlı zaman sadece büyük işler peşinde koşanların tasarrufunda da değil. Neredeyse hepimiz, şimdi’ye geç kalıyoruz. Ömrümüzün birer itaatkâr kölesi gibi kendimiz için yapmayı hayal ettiklerimiz ile içi tıka basa dolu olan bavulun ağırlığında herhangi bir değişikliğe mahal verecek gücü bulabilmek için bekleyip, duruyoruz…

Oysaki az sonra yok, yarın yok!

Şimdi var, şimdi…

Ertelenenler arasından, gerçek hayata uygulanabilir olanları seçmek mümkün. Harekete geçmek ve nasıl olsa durduramadığımız zamanın “şimdi ”sini çarçur etmemek elimizde.

Okunan salalarda tanıdık isimlere daha da çok rastlıyor olmak, sevdiklerimize vakit ayırmamız ve bir kenara sakladığımız düşlerimizi havalandırmamız gerektiğinin apaçık ilanı değil mi?

Harekete geçmek için sevdiklerini kaybetmene gerek yok!

Harekete geçmek için saçlarında beyazların, yüzünde kırışıklıkların olmasına gerek yok!

Vade denilen bir şey var ve her gelen kapıyı çalmıyor…