Meğer ne çilesi varmış.

Çocukluğumdan beri çektiği eziyet, yaşadıkları anlatılır gibi değil.

Karabasan gibi çöktüler üzerine.

Yıllar boyunca.

Gece gündüz fark ettirmeden çullandılar üzerine.

Haince vurdular.

Kan akıttılar.

Yaraladılar…

Çığlık attı duyulmadı.

Bağırdı, çağırdı, yardım istedi kimse oralı olmadı nedense.

Görmezden geldiler.

Kocaman gövdesini, heybetini yok saydılar.

Kalabalıktı onlar.

O ise tek başına, gariban, yoksul yüreğiyle sessiz sedasız, yalnız.

***

Boztepe elden gidiyor.

Delik, deşik göğsü, yara bere içerisinde.

Eski neşesi yok.

Keyfi kaçmış, endişeli, korkak ve rengi solmuş, hasta.

Kanser olmuş tüm bedeni beton sarmış umut yok.

Vicdansız düşüncelerin altında kalmış, eziliyor.

***

Bu kaçıncı yazım bilmiyorum.

Gün geçtikçe daha kötü oluyor.

Görünen o ki; daha çok çekecek çilesi var.

Bu ne kindir?

Bu ne husumettir ki yıllardan beri gelen giden gözünün yaşına bakmıyor.

Boztepe elden gidiyor.

Delik, deşik göğsü, yara bere içerisinde.

Eski neşesi yok.

Ölüyor yavaş yavaş.

Korkarım bundan sonrası malum.

Boztepe’ye çıkıp, Ordu’ya bakacağımız bir yer olmayacak.

Görmezden geliyoruz ama unutmayın sakın.

Az kaldı.

Ramak kaldı.

Ha gayret, el birliğiyle öldürüyoruz onu.