Maalesef ki öyledir.

İnsan insanı durmadan kemirir, güvenini, umutlarını, hayatını...

İnsan insanın derdidir. Çok sevdiğini sanır, elleriyle boğar. Koruduğunu sanır, isteyerek yandırır.. Senin yüzüne güler ama, arkandan öldürür. İnsan insanın canını almadan hayattan bezdirip, acı ve tasaya salan bir varlıktır..

İnsan insanın acı bir yanılgısıdır. Ne bir Sırrı, ne de Emaneti tam olarak saklayamaz, sanma ki vefalıdır... Sırlarla doludur dünya ama, insan körlük numarası yapmanın, ‘Bilmiyor’ olmanın ve ‘Anlamamış’ gibi davranmanın üstadıdır. Kimisi gerçekten ‘Bilmediğini bilmezken’, kimisi de bildiği halde ‘Bilmiyor gibi yapan’ tek canlıdır..

İnsan insanın yarasıdır.. Yara üzerine yara açandır. Senin iyi gününde dost olup, kötü gününde kaçandır. O tatlı dilinin altında yatan, yalandır, dolandır ve gerçekte gönlünde var olan kim bilir hangi kirli çıkardır.. O sana gerçek bir ‘DOST’ değil, sana düşman olandır...

İnsan insanın kendisidir. Halkıdır, canıdır, candır. Acıtsa da, kanatsa da, kırsa da, kızsa da, başka gidecek yeri olmayan ve istese de gidemeyen bir canlıdır. Acı, Keder, Sevinç, Mutluluk, kimi zaman ‘Gözlerden akan yaşlar’ oluk oluk, hepsinde mutlaka İnsan vardır…

Yani,

İnsan hem Melek ve hem de Şeytan olabilme potansiyelini içinde taşıyan tek varlıktır. Ve elbette ki amaç, Hakk yolunda meleği şeytana hükümran kılmaktır.. İnsan

asla dünya için değil ama, dünya insan için vardır.. Ve her nefeste ölüme bir adım daha attığımız bu fani dünyada, bunca çamura bulanmış Cana, Canana ve Gönüle rağmen, her insana düşen görev, geride Hak, Hukuk, Adalet, Sevgi, Vicdan ve Onur adına, hoş sedalar bırakmaktır….!

Bu dünyada,

"İnsan insanın kurdudur" diyenler değil.

"İnsan  insanın yurdudur" dikenlerin çoğalmasını diliyor inanıyorum ve bu sözü söyleyenler ile dünyanın güzelleşeceğine inanıyorum...!