Biz 1975 yılında mezun olduktan sonra Ordu İmam-Hatip Okulu'nda da görev yapmış, bizden sonrakilerden bir çok tanıdık ve arkadaşlarımızın da hocası olan, önceki yaz bizim de çocuklarımızın yanına gittiğimizde Konya'da tanışma imkânı bulduğumuz Mustafa UĞURLU Bey sosyâl medya hesabında güzel bir hâtırasını paylaşmış.
*HEPİMİZE DERS, İLGİNÇ BİR HÂTIRA*
Hepimizin hayâtında böyle burukluk ve hayıflanmalara yol açan, aklınıza geldikçe keşke olmasaydı dediğimiz bu türden hâtıralar vardır.
*ORDU, KONYA, AKSARAY*
Bizi hem geçmişe götüren, o günleri iç geçirerek hatırlatan bu orijinâl anıyı, hocamızın afvına sığınarak sizlere arz ediyoruz:
*GÛYÂ SANKİ BİZ FARKINDA DEĞİLİZ!*
"Bir gün sınıfa girdim. Mehmed adında bir öğrencim, ben sınıf sıraları arasında dolaşıp dersi yana yakıla anlatırken güya bana
çakdırmadan arkamdan yürüyor; ben döneceğim zaman hemen ordaki sıraya oturuveriyordu...."
*TALEBELER KIS KIS GÜLÜYORLARDI!*
Bugün böyle yarın böyle... Arkadaşları da kendi aralarında ona bakıp bakıp gülüyorlardı.
Mehmed, normal zamanda bir çocuk babasına
nasıl davranırsa bana karşı tutumu aynen öyle, hattâ daha fazla idi...
*MEHMET BABAN GELDİ!*
Yine bir gün o sınıfta derse girdiğim zaman çok hafif bir sesle; "Mehmed; Baban geldi!" şeklinde seslenildiğini duydum; amma ne olduğunu anlayamadım...
*OLAN OLDU, TOKAT PATLADI!*
O sınıfa, haftanın ilk ders saati benimdi. Yoklamadan ve biraz sohbetten sonra,
her zaman olduğu gibi sınıfın sıraları arasında
dolaşıp derse nasıl bir giriş yapacağımı düşünürken, aldığım notların masanın üzerinde olduğu aklıma geldi. Onları almak için döndüğümde Mehmet'le karşılaştım. Âni bir hareketle bir tokat wurdum!...
*HIÇKIRA HIÇKIRA AĞLAMAYA BAŞLADI!*
Mehmed yerine oturdu
Ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
Bir türlü sakinleşemiyordu.
Sınıf başkanına;
" - Haydi bunu lawobaya götür; elini yüzünü bir yıkasın" dedim...
Onlar lawobaya gidince sınıfa Mehmed'in
Durumu nedir diye sordum.
Onlar;
- Hocam; Mehmed'in babası yok; ölmüş. O sizi baba biliyor! Sizi görünce hemen "Babam geliyor!" der...
*BAŞLADIK BİRLİKTE AĞLAMAYA!*
Bu arada sınıfa döndüler. Ben, Mehmed'i kucakladım ve;
- Yavrum hakkını  helal et! dedim ammâ;
O gene başladı ağlamaya
Tabi ben de başladım onunla ağlamaya...
Bu ders de bölye geçti...
*YEMİNLE; HÂLÂ AĞLIYORUM!*
Wallahi şu an bu olayı anlatırken yazarken gene ağlıyorum.......
Bundan sonra Mehmed ismi duyduğum her zaman bu olay aklıma gelir.....
*ARTIK NE YAPTIMSA GÜLDÜREMEDİM!*
Ve keşke wurmasa idim diye düşünür ve üzülürüm...
Amma pişmanlık fayda etmiyor......
Bundan sonraki derslerde
Mehmed'i bir türlü güldüremedim.
*BOYNUNU BÜKÜŞÜNÜ UNUTAMIYORUM!*
Notuna on verdiğim halde bile boynunu büküşünü unutamıyorum......
Ve bu hatalar aklıma geldikce yüreğim sızlar.....
Mehmed'den Cafer'den
Allah rızası için helâllik
İstiyorum...
İnsan beşerdir, âcizdir; şaşar.
*MEHMET DEYİNCE ENDÎŞELENDİM!*
Mehmet SARI: (Ordu İHL 84 Mezunu)
"Selamünaleyküm hocam mehmet deyince ilk hetapta bizim öyle bir saygısızlığımız olmadı ama cafer deyince oda bizim sınıftaydı. Bu olay hangi okulda oldu. Allah razı olsun sizden biz memnunuz. Allah'a dua ediyoruz siz hocalarımız için. Selamlar"
*OLAYIN SİZLERLE ALÂKASI YOK!*
Mustafa UĞURLU:
Sağol Mehmedim; Allah sizlerden de Razı olsun.
Bu olay; Aksaray
Teknik ve Endüstri Meslek Lisesinde oldu...
*NE MEHMET, NE DE CÂFER İNANLI*
Nevzat DURGUN: Ben de Acaba Aklımdan geçen Mehmet Sarı mı Acep diye geçti bir an İşin İçin de Cafer İnanlı mı? Hepinize Selamlar Olsun...
*ALNI AK, YÜZÜ PÂK OLALIM İNŞÂLLÂH*
Evet olay bu. Kimsenin hayâtında böyle çok hafiften de olsa, aklına gelince hayıflanacağı olumsuzlukların yer bulmaması; herkesin Rabbine alnı ak, yüzü pak olarak ulaşmaya muvaffak olması, gereken durum varsa helâlleşmeye fırsat ve imkân bulması niyâzıyla cümleye sevgiler-saygılar wes'selâm...