Çarşıda pazarda yangın var.

Fiyatların yanına yaklaşılmıyor.

Vatandaş zorunlu tüketim haricinde alış verişten kaçıyor.

Sırrıpaşa caddesinde yürüyoruz.

Mağazaların vitrinlerinde indirim etiketleri var.

Marka olan bir mağazadan girdik içeri.

Eskiden beri hep severim, Sümerbank’ın o çizgili pijamalarını

Fiyatını sorduk.

İndirimdeymiş Allahtan.

700 TL dediler.

Bir hafta sonra 900 TL olacakmış.

Bir pijama takımının fiyatının geldiği nokta bu.

***

Mağazadaki kızlar cana yakın.

Şikâyet edince koro halinde cevapları hazır.

“Neye zam gelmedi ki…?”

Haklılar belki.

Lakin “o pijamaya o kadar para vereceğime, don atlet yatarım daha iyi” minvalinde düşünürken,

Gözüm iç çamaşır reyonuna takıldı.

Gözlüksüz rakamları görmem imkânsız.

Satıcı kızımız gülümseyerek söyledi rakamı.

Bir kutuda 2 adet don var.

Çiftinin fiyatı 579 TL.

Teki 290 TL’ye geliyor.

***

Harcarken çok dikkat ettiğimiz günlerdeyiz.

Har vurup harman savurma dönemi çoktan geçti.

Kısıtlıyoruz bazı isteklerimizi.

Yemiyor, içmiyor, giymiyoruz.

Vazgeçtik/vazgeçmek zorunda kaldık artık bazı alışkanlıklarımızdan.

Kimse bilmiyor, gizli, saklı, kendi içimizde yaşıyoruz hayatı.

Konu komşuya çaktırmadan, İster istemez, mecburen…

O kadar para verip, pijamasız yatağa giren vardır aramızda.

Altımıza giydiğimiz/giymediğimiz don 290 TL.

Düşününce komik geliyor aslında.

Sokakta dolaşan onca insanın altında iyi ki pantolon var.