Gurbetçi…

Ordu sevdalısı…

Hollanda’da ekmeğini kazanıyor.

Alın teriyle, emeğiyle.

İşçi…

Yılda iki hafta izin veriyorlar.

Koşa koşa geldiği memleketiyle kucaklaşıyor, sarılıyor.

Uzun zamandır hasretini çektiği sevdiceğinin kokusunu içine çekiyor.

***

Lakin bu defa öfkeli.

Bu defa parmak sallayarak konuştu.

“Canım memleketin kıymetini bilmiyorsunuz,

Birkaç sene sonra denizi göremeyeceksiniz,

Koca Karadeniz’in önüne duvar örmeyi bırakın artık,

Bu şehir zayıflamış,

Korkmuş,

Sinmiş,

İçine kapanmış,

Nefes alıp verirken öksürüyor,

Ayakta durmak için direniyor,

Sessiz sedasız kötüleşiyor cadde, sokaklar.

Farkında değil misiniz?

Öldürmeyin şehri yaşamasına izin verin” dedi.

***

Şehirler ölür mü diye sordum?

Ölme olur mu? hem de nasıl dedi.

Can çekişe çekişe…

Kan kaybede ede…

Göz göre göre…

“Sen şehirlerin kalbi olmadığını mı sanıyorsun?” Dedi alaylı.

***

Gurbetçi o,

Memlekete geldi iki haftalığına.

Yüreği yaralı geri döndü.

Aklı varsa yoksa geride kalanlarda.

Aklı Ordu’nun caddesinde, sokaklarında, Boztepe’sinde, denizinde…

Sahi bu şehir ölüyor mu?..