Malum, yaz aylarındayız.

Geceleyin leylak ve tomurcuk koktuğu aylar…

Sıcak bir yandan, nem bir yandan,yangınlar bir yandan, depremler bir yandan her şey üst üste geliyor.

Bunaldığımız için eşimle beraber sahile yürüyüşe çıktık.

Herkes kısa kollu.

Kuşlar cıvıl cıvıl.

Çocuk sesleri kahkahalara karışmış.

Biraz yürüyünce mısırcı gözümüze çarpıyor.

Biraz daha yürüyünce dondurma satan gence rastlıyoruz.

Bu sıcakta dondurma iyi gider deyip “sade ve kakaolu”dondurma alıp yiye yiye geziyoruz.

Her şey mükemmel.

Bir de ne görelim ?

Yerlerde söndürülmüş izmaritler mi dersin, çekirdek kabukları mı dersin. 

O an düşündük ve karar verdik…

Bu hayat aslında biz insanlara çok lüks.

Her şeyi yakıp yıkmaya o kadar alışmışız ki, hiç bir şeyin kıymetini bilmiyoruz. Ya da bilmek istemiyoruz.

Aferin aferin…

Böyle devam edelim…

Yapmayın öyle.

Eğer ki çocuklarımıza sağlıklı ve güzel bir memleket bırakmak istiyorsak bizim olanı, memleketi şehrimizi, yaşadığımız çevreyi korumak zorundayız.

Kaybettiğimizde kıymetini anladığımızda çok geç olabilir.

Benden söylemesi…