“Nerede bir can ölse, oralı olur yüreğim.

Olmalı zaten.

Olmazsa insan olmaz yüreğim.”

Ne güzel ifade etmiş Ahmed Arif.

Yüreğimiz yandı.

Yine kara haber.

Bartın Amasra’dan…

Yine yitip giden canlar.

Tam 41 kişi.

Karanlık tünellerde yitip gidenler, geride bırakılan ve daha karanlık acılara yürüyen insanlar.

Yüreği yaralılar…

Ortalık yangın yeri.

Pazar can pazarı.

Feryatlar,

Figanlar,

Saçlarını yolan kadınlar…

Anneler,

Babalar,

Çocuklar…

***

“Günler ağır.

Günler ölüm haberleriyle geliyor.

Düşman haşin

Zalim

Ve kurnaz.

Ölüyor çarpışarak insanlarımız

Hâlbuki nasıl hak etmişlerdi yaşamayı…” (Nazım Hikmet)

***

Kolay mı yerin yüzlerce metre altında alın teri akıtmak,

Kolay mı tozun toprağın içerisinde ekmek parası kazanmak.

Yüzlerine bulaşan kömür onurları,

Ciğerlerindeki karalık madalyaları.

***

Herkes bir şeyler söyledi.

Ve son cümle Yasin Çelik’ten.

"Güneşi görebilmek için karanlığı kazıyoruz…"

Yasin’i de kaybettik.

22 yaşındaydı.

Hayatın baharında…

***

"Güneşi görebilmek için karanlığı kazıyoruz…"

Güneş çok mu uzakta?

Neden göremez bu çocuklar?