Bir insanın kendini tanıma hünerine sahip olması için en temel araç SEVGİdir. İnsana Saygı ve İnsana Sevgi insandan beklenen en insanca davranış olduğu kadar, ayrıca insanı mutlu eden ve yücelten en kestirme yoldur. İnsana Saygı ve Sevgi duyanlar her şeyden önce insanı incitmemeye çalışırlar. İnsanları aldatmayı, sömürmeyi ve alın terlerini çalmayı düşünmezler. İnsanlara daha büyük hizmetler yapabilmek için bilgi ve güçlerini artırırlar. Onlar bu davranışlarıyla topluma örnek olurlar.

Ama bugün toplumumuzda ve tüm dünyada gördüğümüz bu mudur acaba.? Aksine bunun tam tersi değil midir? Örnek olması gereken önde gelen kişiler, ilim adamları, düşünürler, kimi yazar ve siyasiler memleketi yönetmeye talip olanlar yalnız kişisel ve grupsal çıkarlarını düşünen kişiler değil midir?

Önce kendi çıkarını düşünen yalnız kendisini seven demektir. Onun Saygısı da Sevgisi de yalnız kendisinedir.

Bir başkasını sever görünmesi kendi istek ve çıkarlarını öyle gerektirdiği içindir ve sahtedir.

İşte toplumdaki bu içten gelmeyen sahte Saygı ve Sevgi gösterisi hiçbir gönlü doğurmadığı için bu insanların etrafı ne kadar kalabalık olursa olsun yalnız mutsuz ve huzursuzdurlar. Ve ne yazıktır ki gelecek için de çok umutsuzdur. Ama unutulmamalıdır ki tarih boyunca ne çok görüldü bu sahte Saygı Sevgi gösterenlerin hepsi gelip geçici oldu. Ancak Saygı ve Sevgi dolu insanlar nice zalimleri nice zulümleri nice karanlıkları yendi ve ardından Aydınlık günler ve Barış geldi...