Toplumsal hayatımızın vazgeçilmezi olan ve hemcinsleriyle karşılıklı kaynaşma ve ilişki içerisinde olmasını sağlayan toplum hayatımızın gelişip güçlenmesini sağlayan vazgeçilmez bir şarttır.

         Bu durumu iyi anlamak için Kur’an-ı kerime ve hadis-i şeriflere baktığımızda  bütün Müslümanların kardeş olduğu vurgulanarak, aralarında güçlü bir sevgi bağı kurulması öngörülmüştür. Bugün toplumumuzdaki en büyük eksiklik sevgi eksikliğidir. Bu konuda Allah Te’âla şöyle buyurmuştur:

                 Hayatı sevgi timsali olmuş peygamber efendimiz de, ”İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de kâmil mü’min olamazsınız.” ( Müslim, iman,93)

          Mü’minler birbirini sevmede, bir birine yakınlıkta, şefkat gösterip birbirlerini koruyup kollamada bir vücut gibi olmalılar. Vücudun her hangi yerinde bir rahatsızlık olduğunda; bunu, vücudun tüm uzuvları hisseder. ”(buhari,edep,27) buyurarak sevgi ve kardeşliği öğütlemiştir.

         Sevgi üzerine en güzel model olan Yunus emre bakınız ne güzel söylemiş  “yaratılanı severiz yaratandan ötürü” diyerek ilhamını yaratıcıdan aldığını orta yere koymuştur.

          “Bu kapı ümitsizlik kapısı değildir, ne olursan ol yine gel” diyen Mevlana çok iyi bir şekilde bizlere örnek olmuştur.

                İnsanları bir araya getiren nesilleri kaynaştıran sevgidir. Toplumumuz sevgiyle kaynaşır, huzurla yaşar. Sevgi bir ana-babanın evladını sevmesi gibi doğal olarak, yada insanların  adalet, cömertlik, edep, hayâ gibi  değerleri paylaşmakla irâdi olarak gerçekleşir.

Bugün en fazla ihtiyacımız olan sevgi çığlıklarını sevgisizliğe dönüştürerek kişisel hırs ve çıkarlarımızı toplumlara hakim kılmamalıyız. Yaşadığımız çevreyi perişan etmeye hiç birimizin hakkı yoktur.

         Mevlana’nın ifadesiyle, ”sevgi; acıyı tatlıya, bakırı altına, hastalığı şifaya, zindanı saraya, belayı nimete ve  kahrı rahmete dönüştürür.” İnsanları hayata bağlayan zincirin en güçlü halkası ve insanı Yaratanına ulaştıracak olan en sağlam merdiven yine de sevgi olacaktır.