Acayip vurdumduymaz olduk.

Umursamaz, tepki vermez olduk olaylara.

Hiçbir şeyi takmıyoruz kafamıza.

“Meseleleri mesele etmezseniz ortada mesele kalmaz.” Sözünü kanıtlarcasına,

Aynen böyle yapıyoruz işte.

Dünya yıkılsa,

Kıyamet kopacak olsa olaylara bakışımızda bir farklılık yok.

Kafamızda hep aynı ifade var.

“Bana dokunmayan yılan bin yaşasın”

Bu durumdayken,  gidişat nereye diye, endişeleniyorum ister istemez.

***

Mesleğe yeni başlayan genç doktor ilk kez göreve başlayacağı memleketi Trabzon’a doğru yola çıkmış.

Gelen hastalara doğru teşhisi yapabilecek miyim, doğru ilacı yazabilecek miyim diye heyecandan yerinde duramıyormuş.

Görev yapacağı köyün sağlık ocağına gitmiş yerleşmiş. Ertesi gün hastalarını beklemeye başlamış.

İlk hastası yaşlı Temel gelmiş. Tanıdığı birini görünce mutlu olmuş genç doktor.

Kısa bir sohbetten sonra Temel’i muayene etmiş, şikâyetlerini dinlemiş. Temel ishal olduğunu tuvaletten çıkamadığını anlatmış.

Genç doktor ilacı yazacak ama ilk günün heyecanıyla ilacın ismi bir türlü aklına gelmemiş. Yanlışlıkla depresyon tedavisinde kullanılan bir ilaç yazmış.

Bu ilaç kullanan kişinin mutlu olmasını hiç bir şeyi kafasına takmamasını sağlıyormuş.

Aradan bir süre geçtikten sonra Temel’i merak edip köyün kahvesine gitmiş.

Bakmış Temel kahvehanedekileri gülmekten kırıp geçiriyor. Şakalar, fıkralar, komiklikler…

Temelin yanına gidip sormuş;

─ Temel emice, ishal durumun nasıl?

– İshalim eskisi gibi uşağım. Her yerimi b.k götürüyor ama hiiç kafama takmayrum daaa!

***

Olan biten her şeye alıştık sanki.

Olaylara tepki vermiyoruz artık.

Yaşananları seyretmekle yetiniyoruz sadece.

Takmıyoruz…

Sonuç; durum Temel amcanınkinden pek farklı değil aslında.