Hoştu be…

Bence acayip bir huzur.

Üst güvertede bir masaya oturduk.

Önümüzde çay.

Elimizde simit,

Hem yedik içtik,

Hem de doyumsuz bir manzaranın içinde bulduk kendimizi.

Müzik yayını vardı bir yanda.

Bir baktık genç kızlar ortada hünerlerini gösteriyor.

Karşılama, horon, Ankara havaları.

Bir yandan temiz havayı çekerken ciğerlerimize vakit nasıl geçti anlamadık vallahi.

Şehit Temel Şimşir gemisinde deniz keyfindeydik.

***                                                                                                

Ordu halkını denizle buluşturmak amacıyla Büyükşehir Belediyesi tarafından yapılan restorasyon çalışmalarının ardından seferlere başlayan Şehit Temel Şimşir gemisi gerçekten ayrı bir zevk.

***

Denizden memlekete bakınca ne görünüyor derseniz o konu çok uzun konuşulması gerekiyor.

Eğer konuşulacaksa da, mimarlar, mühendisler, çevre dernekleri, konunun uzmanları aynı masada olması gerekiyor.

Aslında durum pek iç açıcı değil.

Memleket betona gömülmüş durumda.

Boztepe’nin eteklerine asılmış, artık yavaş yavaş yukarılara doğru tırmanan umursamazlığın asıl hedefine ulaşmasına az bir yer kalmış.

Estetik açıdan baktığınızda suratınızı buruşturuyorsunuz maalesef.

Bu memleket bu hale nasıl geldi diye sorarken kendi kendinize,

Şehrin kalbinde bıçak gibi saplanmış beton kütlelerini gördükçe içiniz acıyor.

Bu şehre yapılan haksızlığa,

Bu şehre yapılan hainliğe,

Yeşil düşmanlığına bir anlam veremiyorsunuz.

Şehri öldürüyoruz…

***

Rüzgâr esiyor, saçlarınız uçuşuyor zamanın arasında.

İçtiğiniz çayın keyfine varmaya çalışıyorsunuz.

Köpüren suları bırakıyorsunuz ardınızda.

Anın keyfini çıkarmak en mantıklısı galiba.

Temiz havayı içinize çekmek,

Kalan son yeşil örtüyü doyasıya seyretmek,

Aklınıza son gördüklerinizi kaydetmek gerekiyor artık.

Ki; yarın çok geç olabilir.

Şehri öldürüyoruz…

Böyle giderse bugün gördüklerinizi, kısa bir süre sonra resimlerde görebileceksiniz ancak…