Köyün birinde bir mezar soyguncusu varmış. Cenaze gömüldükten bir gün sonra mezara bir bakarlarmış ki; mezar soyulmuş, bütün ziynet eşyaları çalınmış.

Köylü bu mezar soyguncusunu bilirmiş bilmesine de bir türlü yakalayamazmış. Gel zaman, git zaman bu böyle sürüp giderken mezar soyguncusu ölüm döşeğine düşmüş ve oğlunu çağırarak itirafta bulunmuş: 

“Bak oğlum, ben bu güne kadar sizin rızkınızı mezar soyarak çıkardım. Şimdi ölüp gidiyorum.  Arkamdan tüm köylü bayram yapacak. Bir kişi bile "Allah rahmet eylesin." demeyecek. "Oh be, öldü de kurtulduk!.." diyecekler.”

Bu olay oğlanın çok gücüne gitmiş. Babasına demiş ki: 

“Baba, sana söz veriyorum herkes arkandan rahmet okuyacak. “

Mezar soyguncusu ölünce, bütün köylü bayram etmeye başlamış. Birkaç gün sonra köyde yine bir cenaze, ama köylünün içi rahat. Cenaze tüm ziynetiyle beraber gömülmüş.

Bir gün sonra mezarlığa gidildiğinde oda ne? Mezar yine soyulmuş ve eskisinden farklı olarak cenazenin kıçına koca bir kazık çakılmış. Köylüler bunu görünce, şöyle demişler: 

“Yahu, Allah Rahmet eylesin Ahmet Efendi de mezar soyardı, ama hiç olmazsa kazık çakmazdı!.. “

***

Son günlerdeki memleket gündemi vatandaşı gerdi. Pandeminin etkileri canımızı çok acıtıyor farkındasınız.

Lakin bugünlerde yaşananlar, üslup ve kullanılan dil vatandaş adına umut olmaktan uzak, kaygı vericidir.

Acilen, bir an evvel, hemen siyasetçinin tavrı ve siyasetin dilinin değişmesi gerekir. İktidar yada muhalefet fark etmiyor. Birleştirici olmak, uzlaşı dili kullanmak gerek.

Çünkü aynı tavanın balıklarıyız, klasik olacak belki ama aynı gemideyiz. 

Bu kadar sıkıntı, üzerine gidilmesi gereken gerçek sorunlar, meseleler varken, memlekette yeni ve yumuşak bir siyaset rüzgârı esmek zorundadır.

Çevremizde ve dünyada artan sorunlar karşısında buna ihtiyacımız var.

Zararlı çıkacağız… Bu nedenle en kısa zamanda bu yolda adımlar atılmalı.

Durum bu şekilde gitmeye devam etmesin. Bakın Ahmet efendinin oğlu bize doğru yönelmiş geliyor…