Bir boks maçı öncesinde, antrenörü boksöre sürekli olarak maçı kazanacağını söylüyor ve moral veriyormuş. Maç başlamış ve bizim boksör başlamış dayak yemeye. İlk raunt bittiğinde, antrenör moral vermeye devam etmiş:

- Aferin evladım, çok iyi gidiyorsun. Adamı iyi dövdün, devam et...

İkinci raunt başlamış, değişen bir şey yok. Bizim boksör dayak yemeye devam ediyor, bir gözü de yediği yumruktan iyice morarmış. Raunt bittiğinde antrenörü:

- Çok iyi dövüştün, bravo. Adamı öyle dövdün kü neredeyse devirecektin. Devam et iyi gidiyorsun...

Üçüncü raunt başlamış. Bu kez rakip boksör daha sert yumruklar atmaya başlamış. Bizim boksörün kaşı açılmış, dudağı patlamış, burnundan kanlar gelmeye başlamış.

Ringin ortasına serildi serilecek.

Neyse ki, gonk imdadına yetişmiş ve üçüncü raunt da bitmiş. Perişan bir şekilde, kesik kesik nefes alırken, antrenörü başlamış konuşmaya:

- Aferin evlat, bu raunt da çok iyiydin. Hatta önceki rauntlardan daha iyiydin. Adamı perişan ettin, az kalsın ringin ortasına seriyordun. Çok iyi dövdün, perişan ettin adamı, bravo...

- Hocam, adamı çok iyi dövdüm, perişan ettim değil mi?

- Evet, evet, adamı perişan ettin, çok iyi dövdün...

- Hocam, madem ben adamı çok iyi dövüp, perişan ediyorum... Peki ama biri de beni dövüyor, beni döven kim?

***

Kaşı açılanlar,

Dudağı patlayanlar,

Burnundan kan gelenler,

Dayak yiyoruz resmen…

‘‘Peki... Bizi kim dövüyor?’’