Dünyayı kan gölüne çevirdiler. Şehit vermediğimiz bir gün yok. Yüreğimizde ki ateş sönmek bilmiyor. Dün Harun Maytalman’ı, 2 yaşında ki çocuğunun gözleri önünde, binlerce insan eşliğinde şehadet şerbetini içirerek ebediyete uğurladık.

Dünde olduğu gibi bugün de ülkemin dört bir yanında olduğu gibi acı ve ateş maya oldu gitti yüreğimize. Yarında ne olacak endişesi ile sabahı sabah edemez hale geldik. Kor, hangi yüreği dağlayacak, ateş hangi eve, hangi ocağa düşecek, acı hangi savunmasız çocukların, anaların bacıların, gelinlerin, eşlerin yüreğine düşecek diye ürperip duruyoruz. Asker ve polis çocuğu, eşi, babası, kardeşi, hısım, akrabası olan herkes işte bu ürperti içerisinde ve sordukları tek soru, “TERÖR NE ZAMAN BİTECEK?...”

Bıçağın kemiğe girdiği, sözün, kelamın bittiği yerde, yüreğinde kor kor ateş olan insanlara hangi ifadeler yeterli gelir ki? Veya ne denir ki? Kendimi savunmasız hissediyorum çünkü. Yaşadığımız kürede, yaşam alanlarımızda ki olaylara karşı sorumluluğumuzu, görevlerimizi düşündükçe kendimi artık savunmasız hissediyorum. İçimden geçen birkaç dörtlük sanırım hislerime tercüman olacaktır.

Islak, nemli, bulutlu gözlere karşı

Savunmasızım savunmasız…

Mangal gibi yüreklerde, sönmeyen ateşlere

Baba yüzü görmeden ağlayan bebeklere

Analara, bacılara, eşlere, karşı

Savunmasızım savunmasız…

Dünyayı kan gölüne çevirdiler

Top, tüfek, roket, bomba yağdırdılar

Kuşlarım öldü, hayvanlarım telef

Ya çiçeklerim, sarı sarı çiçeklerime

Ne diyeceğim? Ne denir ki?

Savunmasızım savunmasız…

Allah’ım, bugün şafak nasıl doğacak?

İçimde serin ve soğuk ürpertiler var

Kureyşin’de, Kato’da, göğsünü siper etmiş Kandil’e

Mehmedime, Mehmetçiğimize kol kanat ol

Bitti derman, bitti takat, sabrımı eksik etme

Savunmasızım savunmasız…

Deliçakar, mahcup duyun çocuklar,

Ağzı dili olmayan kuşlar, böcekler, hayvanlar

Toprağına zehir ve kimyasal karışan çiçekler

Bin yıllık şanlı tarihimde duyun duyunEy atalarım, ey şehitlerim, ey ecdadım

Mahcubum çünkü savunmasızım savunmasız…