Mis gibi kokardı armutlar.
Çatal çatal. Sap, sap, ağaç ağaç.
Dam yanından dolaşır, kemerelere basa basa gizlice boca ederdik ağaçlara.
Bazen anamın eski gıdığını alır kolumuza takar çatal armut çalardık komşu ağaçlardan..
Canımız çekerdi.
Köyün bazı uyanık çocukları bizi gizliden ihbar ederdi armut sahiplerine, genelde yakalanırdık.
Bağırır, çağırır “oğlum niye çalıyorsunuz. Söyleseniz biz verirdik” derlerdi.
İsterdik vermezlerdi oysa..
Bazen ağacın dibine bir nöbetçi koyar öyle çıkardık armut ağacına. Topladığımızdan fazlasını nöbetteki arkadaşımıza vermek zorunda kalırdık.
“Söylerim ha “ tehdidiyle bizden fazla armut alır foşurdata foşurdata yiyerek giderdi.
Kuşların en sevdiği armuttu.
Biz dalın altlarında, kuşlar dalın en üstünde armut çalardık.
Kuşlar armuttan doyunca şöyle etrafımızda bir tur atar “ biz gidiyoruz” derlerdi adeta.
Çatal armutları en çok akşamları yerdik. Sanki akşamları tadı bambaşka olurdu.
Koçanlarını biriktirip ahırdaki ineğin yalına atardık.
İnek, dana tüm aile armuta kanardık.
Sonraları ağaç sahipleri armut ağaçlarının beline diken sarmaya başladılar.
Armut çalamaz olduk. Armutlarda bozuldu.
Kuşlar dalın tepesinden armutları gagalarken arda bize bakıp gülüşür oldular.
Alt tarafı armuttu.
Ama bizim çatal armutlar artık dikenli armutlar olmuştu..