Doyurabilmek için çocuklarını annelerin katlandıkları sıkıntıları kimse duymaz kimse bilmez. Kimsenin de umurunda değildir bu ülkede..

Bağnaz bir yapının kuytu bir tenhalığında ekmek arar anneler.

Beşikte bebekler sofrada çocuklar ekmek bekliyordur..

Bakmayın gülümsediklerine. Annelerin gözleri hep yaşlıdır..

Boş boş bakar bazen vicdansız dünyanın maraz boşluğuna..

Ve zaman zaman sarar yoksulluğunu bedenine ve ekmek kokusu arar çocuklarına..

Zaman vurur anneleri. Zaman durur bazen annelerin gözlerinde..

Ve anneler ne zaman çocukları ağlasa ekmek istediklerini bilir..

Adı yoktur annelerin.

Bir ucube ömrün çilesinde yok olup giderler ya farkında değillerdir.

Her anne güzeldir..

Her anne özeldir.

Bir serçe ürkekliğinde atar adımlarını.

Ve anneler korkaktır..

Ateşte tencere kaynamaz. Beşikte çocuk oynamaz. Bir anne delip çeker geceleri elinde ekmek parçalarıyla..

Her yanı üryandır . Her yanı paramparça. İsimleri annedir sonuçta..

Ekmek vermelidir çocuklarına. Ekmek yoksa bulmalıdır..

Ne anneler vardır allı yeşilli çocuklarına ekmek almak uğruna bedenlerini kiraya veren..

Ne anneler vardır kışın ayazlarında çocuklarının avuçlarını nefesiyle ısıtan..

Her çocuk annesinin koynunda yatmak ister.

Bilirki anneler ekmek kokar…