Kaldırım serçelerini bilir misiniz?

Kaldırıma konarlar. Yem ararlar..

Bir ekmek kırıntısı yada kursaklarına girebilecek başka bir şey..

Hiç bir serçe arkadaşının lokmasına dalmaz..

Bütün mücadeleleri ufacık mideleri doyana kadardır sonra uçup giderler. Ya bir ağacın dalına konarlar yada bir evin çatısına..

Yada cami avlusu güvercinlerini bilir misiniz?..

Tıknaz gagalarıyla onlarda rızıklarını ararlar..

Onlarında tek derdi karınlarını doyurmaktır..

Sonra sürüler halinde çeker giderler gökyüzünün sonsuz bilinmeyenlerine doğru..

Ya biz insanlar?.. Doyumsuz ihtiraslarımız için aç gözlü saltanatlarımızın esiri oluruz..

Lokma düşmanıyızdır.. Ekmek teröristiyizdir..

Oysa bir serçe kadar, bir güvercin kadardır doyumluğumuz..

Oysa, doymak adına en yakın dostlarımıza madik atan kahpe bir düzenin paslanmış dişleri olmuşuzdur çoktan..

Her lokmada gözümüz, her sofrada sözümüz geri kalmaz bizim..

Kaypak bir yörüngenin embesil yaşayanları olarak ne serçedeki yürekliliği nede güvercinlerdeki cesareti taşıyabiliriz bedenlerimizde..

Yarınlara türkü yakar, mısraları bugünden tutuştururuz bu yüzden..

Bir domino taşı gibi rakamlara vurarak kendimizi oyunun bir parçası olmayı seçeriz..

Oynarlar bizimle..

Dans ederler..

Yetmez alay ederler..

Yetmez aşağılarlar, söverler , döverler..

Ve biz ne sözlerimizi söyleyebiliriz korkmadan, nede doyasıya koklayabiliriz çiçeklerimizi..

Bir acuze yaşamın labirentlerinde kendimizi ararız hep..

Birde ekmeğimizi..

Çünkü hepimiz ekmek teröristleriyizdir.