Ne çok duygumuzu kaybettik değil mi? 
Önce elimizden oyunlarımızı aldılar. 
Körebemizi, Evcilik oyunumuzu, Saklambacımızı, Topaç çevirmemizi. Çelik çomak oyununu...

Yavaş yavaş körelttiler güzel olan değerleri. Şimdiki evlilikler evcilik oyunu değil de ne peki?

Nasıl da susturulduk değil mi?.
Hatırlar mısın ne çok ses vardı mahallende. 
Gece karanlığına kadar susmayan çocuk cıvıltıları, şarkı söyleyen dudaklar vardı. Domates biber diye bağıran satıcılar, eski elbiselerini yırtılmış naylon terliğini alıp yerine mandal, leblebi keçiboynuzu veren amcalar vardı...Boğuk bağırtılarıyla dondurmacılarA vardı..
Vefa vardı her şeyden öte, komşuluk vardı. Bizde pişti ona da götürelim vardı . Cenazeleri var yemek yapamazlar şimdi... 
Güven vardı hepsinden önemlisi güven!
Zarar gelmez dediğin kimse zarar vermezdi.
Sen nasılsan öyleydi herkes..
Aile mahremiyeti vardı. Büyüğe saygı, küçüğe sevgi vardı. Küçücük bir odaya sığan mutlu kardeşler vardı...
Sonra bişey oldu tuhaf bişey...
Tüm çocuklar, evlerine büyükler kabuğuna çekildi..
Ellerimizde tabletler, telefonlarla bambaşka bir dünya oluverdik..
Yanı başında ki muhtaç komşusundan bihaber yaşayıp, acaba
"Canı çeken olur mu ? " diye düşünmeden her yediğini paylaşan, "gezmeye ayıracak parası var mıdır ?" diye her tatilinden mutlu mesut kareler paylaşan bencil insanlar olduk.
Layk almak için lakayt olduk.
Bir tuşla sevinip ağlayan hissiz insanlar olduk.
Yitirdiklerini düşün, biz aslında çoktan çok olduk ve en çok da yok olduk....
Yok olmaya devam ediyoruz.
Taki gözden kaybolana kadar..