Biliyorsunuz sanırım benim memleketim Trabzon. Bu gün Trabzon sokaklarında gezinirken, Ağabeyi yanım da asker olan bir genç yanıma geldi.

Komitanım,

Komitanım diye seslendi. Dönüp gence baktığım da,

Hayırdır seni tanımadım. Ne oldu ki.

Sen benim abim Osman’ın askerde kominatıydın , tanidum seni.

Komitanım ben Askere gitmek isteyrum, ama beni almayler dedi. Konuşması çok hoşuma gitti ve size aynen yansıtmak istedim.

Delikanlı bana ısrarla ben askere gitmek istiyorum. (Artık lehçeyi düzelterek yazıyorum) Bana yardım et dedi.

Neden sen müracaat et seni alsınlar dedim.

Almıyorlar komutanım boy kilo endeksine uymuyormuşum diye yanıt verdi. Ben artık asker değilim emekli oldum, sana yardım edemem dedim. Biraz kilo verirsen müracaat et belki çürük raporunu iptal ettirebilirsin dedim ve delikanlının yanından ayrıldım.

Bir yandan bunca terör eylemlerine rağmen, askere gitmek isteyen Karadenizli gözü pek delikanlı,

Diğer taraftan, Cafelerde fındık içi kuru üzüm yiyerek askerliğini parası ile yapan züppeler,

Diğer yandan iktidarın nimetleri ile gemicik alanlar ve sahte çürük raporları ile askere gitmeyen iktidarın çocukları,

Gelin hep beraber Orhan babanın şarkısını dinleyelim.

‘’Ben hep ezilmeye mahküm müyüm’’