Anam eline çilerli alır kazak tokurdu bizlere.
Ucuz orlon naylon ipliklerini alır gece gündüz şiş düşmezdi elinden.
Hep beyaz kazak dokurdu. Tam orta gövdesine de çiçek deseni yapardı.
Ben hep kırmızı kazakları sevmiştim oysa.
Annem ne zaman kazak yünü alsa “ oğlum kırmızı yün Kalmamış. Olsaydı alacaktım” der bizi kandırırdı.
Ama beyaz kazakta çok güzeldi.
Bir hafta onla yatar kalkardık. Çoğu zaman okul önlüklerini kazağın üstüne giyer okula öyle giderdik.
Anam kazağı yıkayacağı zaman önce kaynatırdı.
Çamaşır makineleri haya bile edilemiyordu.
Sonra bir kenarı büzülmüş yeşil bir leğene koyar sabunla yıkardı.
Her yıkadığında beyazlar kaybolur kazak gri renge dönüşürdü.
Bir gün okula giderken yolda bir cüzdan bulmuştum. İçinde bir sürü bozuk para vardı.Kimseye söylemeden eve getirip babama verdim.
Babam “ oğlum bu parayla sana kırmızı kazak alalım” dedi.
İlk kırmızı kazağımı başkasına ait bulduğum parayla almıştım.
O dönemlerde plaj denilen ayakkabılar vardı. Her tarafı açık bir ayakkabıydı.
Mavi renkte birde plaj ayakkabı almıştı babam.
Mahallede tek kırmızı kazağı olan çocuktum.
İyide hava attım.
Hatta hoşlandığım komşu kızına ilk mektubu kırmızı kazağımla yazmıştım.
Sonraları bir- iki derken bayağı fazlalaştı mahallede kırmızı kazaklar.
Cazibesi kalmamıştı.
Annem beyaz severdi ben kırmızı.
İkimizde ülkemizin bayrakları gibiydik yani.