Bir babam etkiledi beni, bir de şiirleri ile Ümit Yaşar Oğuzcan…
Babam, adamlığı ile şair ise şiirleri ile içimi dokudu.
Babamdan devlete, insana sevgiyi, şairden ise aşkı öğrendim ben.
Bir kuruşluk bir noksanlık için aylarca mesai saati demeden çalışan babamın masasında ki sigara küllüğü hiç gözümden gitmez.
Ağzına kadar dolu bir küllük elinde sabit kalem hesabı tutturmak için çalışan bir baba.
Dili mavi kalemden, maviye boyanmış, bıyıkları sigaradan sarılaşmış olan bir baba.
Benim babam aslan babam… Sizin de babanızda aslandır bilirim.
Bilirim kaybettikçe değer bilenlerin üzüntüsünü, bilirim kaybedilenlerin bir daha geri gelmeyeceğini.
Siz kaybettiklerinize yanar mısınız yıllar geçse de?
Yıllar geçse de içinizde ki özlem kül mü olur yoksa kor alev mi?
Bu sokakların hepsinde bir anınız var mıdır?
Varsa yandığınız dostunuz, arkadaşınız veya babanız oldu mu sizin?
Veya kaybettiğiniz en yakınınızın yokluğu bir gece kor gibi düştü mü yüreğinize?
Benim babam aslandı sevgisini gösteremeyen…
Ne olur siz gösterin çocuklarınıza…
Benim gibi özlemesin yürekleri…
(Bir Gazetecinin Aykırı Dünyası adlı kitabımda yayınlanmayanlardan, yeni yazılar )