CHP, Türkiye'nin geleceğe açılan kapısıydı.

Ne yazık ki, geleceği inşa etmek felsefesi/ Kemalist Devrim rotası yoldan çıkarıldı.

Sandığa mahkum siyaset, CHP’yi gericileştirip pragmatist bir parti yaptı.

İktidar olmak için her yol mubah oldu:

ABD elçisinden medet umuldu.

Cemaatçilerin verdiği bilgi-belgeyi açıklamak muhalefet yapmak sanıldı.

Erdoğanları ortaya çıkaran 1990’lı yıllardaki kriz politikalarının sorumlusu Beykoz Konakları lobisi yol gösterici yapıldı.

Dünyada halkçı partiler iktidara gelirken, “Halk Partisi” adı unutuldu; Altı Ok’tan utanıldı ve “Yeni CHP” ismi benimsendi.

Halka değil, kapalı kapılar ardındaki güçlere dayalı bu siyaset artık çıkmaza girdi.

Yanlış siyaset doğru yapılamaz…

Aslolan iktidar değil, saygıdır. Çünkü kalıcı olan iktidar değil partinin kişiliğidir. İnsanlar gurur duyacağı parti ister!

Bakınız:

Büyük olmak demek yön vermek demektir. CHP büyük bir partidir ama bundan haberi yoktur!

Niteliği, niceliğe/sayıya/istatisliğe mahkum etmiştir.

Temel sorunu, nasıl siyaset yapılacağını bilmemektir. Türkiye İşçi Partisi’nin 1965-69 TBMM yasama döneminde 15 milletvekiliyle neler yaptığını biliyoruz. Bu milletvekilleri daha mı cesurdu; daha mı çalışkandı? Hayır.

Mevcut CHP milletvekillerinin performansına kimse kötü söz edemez; ve keza parti örgütlerini 12 Eylül zindanları bile “pes” ettirememiştir.

Ama eksik olan teori’dir.

Teorisiz pratik olmaz. Olursa bu durum; karanlık yabancı denizlere açılan yanlış seferlere benzer.

Partisinin programını bilmeyen ve dolayısıyla kafası karışık bir parti, ciddiye alınan bir muhalefet yapamaz. Bir o yana bir bu yana sallanıp durur. Dün eleştirdiğini gün gelip övüverir! Bu ikircikli politika, partideki ve halktaki politik inancı öldürür.

Evet…

CHP yolunu kaybetti;