Geçtiğimiz günlerde bir yazı yazmıştım. Yeni Orduspor’un Diyarbekirspor ile oynadığı maçta özelikle açık tribünün  doluluğunu görünce güzel bir maç olur seyirce coşturur takımı dedim. Heyhat maçın başında 3-5 bağırma sonrada tek tük yuhalamalar bağırmalar.

Ancak  golde coşku o kadar  Yeni takıma yeni transferleri kim yaptı bilemiyorum. Yeni diyecekler 3 hafta geçti. Bir çoğu oynayarak geldi hazır değil diyemezsiniz.

Neyse biz ne kadar yazarsak yazalım birileri yine bildiğini okuyacak.

Olmuyor bir yerde bir noksanlık var diyoruz o kadar.

Neyse geçtiğimiz gün yazdığım yazıyı tekrar paylaşayım bari J!!

xxx

Uzun uzadıya yazmayacağım.

Orduspor’un Bal liginde oynadığı Çarşambaspor maçında tribünlerde ki seyirci sayısı eksi puanlarda olan bir takım için mükemmel sayılabilecek düzeydeydi.

Taraftar grubu usturuplu slogan ve tezahüratlarıyla renk kattılar.

            Kendi ürettikleri sözlerle söyledikleri şarkılar türküler galibiyeti getirdi.

Ayni coşkuyu iki amigo ile tribünlere gelen Yeni Orduspor maçında ki seyircide göremiyoruz.

Bunun nedenini Yeni Orduspor kurulurken yaşanan ben yaptım oldu mantığında aramak gerekiyor bence.

Toplumun bir kısmını öteleyerek Nedim Türkmen mantığı ile yapılan işlerin nasıl duvara tosladığını Pazar günü 19 Eylül stadyumunda gördük.

Ligde kalması mucizelere bağlı bir takımın peşinde onlarca insan 90 dakika  tezahürat yapıyorsa yabana atmamak gerek.

            Bir ufak nata yönetime başkana.

            Marjinal havadan kurtulamadığınız sürece ( Veya öyle algı yaratıldığı sürece ) bu desteği uzun uzadıya bulamazsınız.

Kimse görmüyor kimse bir şey demiyor zannetmeyin.

En ufak örneği sinek küçük ama mide bulandırıyor.

            Tribüne asılan bir pankart hiç yakışmamıştı..

            Orduspor’un ne Milliyetçiliğe  ve de sosyalistliğe ihtiyacı yoktur !

Orduspor başlı başına bir sevdadır.