BU ŞEHRİN ÇOCUKLARI

Zaman geçtikçe çocukluğumuzu yaşadığımız o şehirden geriye bir şey kalmıyor sanki.

Lise yıllarımda okula gidip gelirken bana karşımdan bakan Boztepe, aradan geçen zamanda betona direnemedi maalesef.

Caddeler,

Sokaklar,

Kaldırımlar.

Hatta insanlar,

Çok şey değişti bu şehirde.

***

Bu şehrin güzel insanları vardı bir zamanlar.

Çoğu haber vermeden gitti.

Şehrin caddelerinde belli belirsiz ayak izleri bırakarak.

Yine lisedeyken yaz tatillerinde çalışmak zorunda olduğumuz o sıcak günlerde,

Tahıl pazarında garson olarak çalıştığım lokanta bile çoktan kapandı.

Sabahın erken saatlerinde pazarın içindeki güvercinlerin başımızın üzerinde uçtuğu günler hızla gelip geçti.

O canım tahıl pazarı yıkıldı.

Yıkıldı, yapıldı, yıkıldı, yeniden yapıldı.

O yıkımdan Sırrıpaşa Caddesi de aldı nasibini.

Şimdilerde kırık dökük parlak, kaygan taşların üzerinde adımlıyoruz.

***

Köprübaşında sağlı sollu balıkçılar vardı bir zaman.

Akşama doğru hava kararmadan önce garip bir telaş içerisinde,

Poşette hamsi, insanlar koşuştururlarken evlerine,

Sofralarında pancar çorbası, mısır ekmeği,

Yoksulluk, kıt kanaat geçim hep vardı heybelerinde.

Lakin bu kadar mutsuz değillerdi.

***

Zaman geçtikçe çocukluğumuzu yaşadığımız o şehirden geriye bir şey kalmıyor sanki.

İzlerimiz siliniyor her daim.

Sanki bu şehirde doğmamış,

Yaşamamış,

Nefes alıp vermemiş, bir yabancıymış gibi geçiriyoruz günleri.

Oysa biz bu şehrin çocuklarıyız...