NE VEREYİM BEYLER?

Çok özlemişim memleketi.

Boztepe’yi.

Denizi,

Sırrıpaşa caddesini,

Amaçsız gezmeyi, kaldırımları adımlamayı, arkadaşlarla laflamayı.

Dostlarla buluştuk sonra

Bir sıcak çay eşliğinde özlem giderelim istedik.

Uzun zaman sonra memlekete kavuşmanın sevinci kursağımda, “hiç değişmemiş memleket” dedim.

Vay demez olaydım.

Ne değişmesini bekliyorsun?

Bu güne kadar bu memlekette değişen bir şey göstersene bana.

Sana ne lazım ağbi gibi sorulara muhatap kalmışken,

Çay ocağına bakan delikanlı yaklaştı masamıza. Ve sordu bana.

“Ne  vereyim beyler?”

***

Benimki de laf yani.

Milletin gündemi fındık. Millet burnundan soluyor.

Fiyat çoğunu memnun etmemiş. Masrafı dahi karşılamadığı söyleniyor.

TMO’nun alım planına tepki gösterenlerin ağızlarında sinkaflı cümleler.

Konuşurken dilinde kırık cam parçası varmış gibi yaralı, mahzun sözler.

Vatandaş burnundan soluyor.

Vatandaş birilerine acayip kızgın, sinirli, öfkeli.

***

Bellik ki zor geçecek bu sene.

Hem de hiç olmadık kadar zor.

Her yıl aynı tiyatro. Vatandaşın şimdiden başı önünde.

Borç harç yaşamak zorunda kalacakları gelecek günler bekliyor onları.

Üzülüyorum.

Lakin elden ne gelir.

Vatandaş burnundan soluyor.

Vatandaş birilerine acayip kızgın, sinirli, öfkeli.

Al işte, çay ocağındaki genç yine geldi yanımıza.

Ne kadar çay satarsa iyi. Allah bin bereket versin.

Ekmek parası peşinde koşturup duruyor bütün gün.

Yine soruyor.

“Ne vereyim beyler?”

“Sabır ver kardeşim, sabır ver…”