“LEBALEB”

Ayıptır söylemesi en sevdiğim yemektir kuru fasulye.

Hele yanında iri taneli pilav olacak,

Birde turşu varsa masada ki, tercihim beyaz lahana,

Kral sofrasından farkı olmaz sofranın…

Küçük oğlumla damak zevkimiz aynı. Yaşı 11 ama kilosu 50 olmak üzere.

Boğazına oldukça düşkün. Kimi zaman masayı da yiyecek diye korkuyorum.

Tabağına yemek koymaya hazırlanan annesine seslendi.

“Anne,  lebaleb pilavın üzerine, lebaleb fasulye koy, çok acıktım…”

****

Büyük bir iştahla yedi yemeğini.

Midesi lebaleb doldu.

Dışarıda kar yağıyordu o anlarda. Çatılar karla kaplanmıştı.

Memleket beyaza bürünmüştü.

Karda kanat çırpan, yiyecek arayan  martılara bakıp üzüldü. Üşüyorlar mıydı acaba?

Sokaktaki adam ne haldeydi?

***

Sıcak odasında,

Camın ardından seyrediyordu yağan karı.

Midesi lebaleb doluydu çok şükür.

Sokakta aç olan insanlar varmıdır diye düşündü.

Bırak insanı, aç olan bir kedi, köpek yada minik bir kuşu düşününce içi acıdı.

***

O ne de olsa bir çocuk,

O bir umut,

O gelecek,

Lebaleb güzel hayaller kuruyordu kendince.

Hiçbir insan aç kalmasın.

Hele bir çocuk hiç.

Lebaleb doyabilsin herkes…

***

Kar yağıyor başımıza,

Hava soğuk,

Sokakta ne oluyor, vatandaş ne düşünüyor biliyor musunuz?

Lebaleb hayallerimizin gerçekleşmesini bekliyoruz umutla.