İ Z M İ R

İzmir

Eğenin incisi

Kurtuluşumuzun simgesi

Düşmanı denize döktüğümüz, Cumhuriyet çocuklarının yaşadığı güzel memleket.

6.6 büyüklüğünde depremle sarsıldı.

Çok büyüktü.

Aydın, Muğla, Manisa, Denizli, Çanakkale, Bursa, İstanbul, Uşak, Kütahya, Bursa, Yalova, Tekirdağ ve Edirne’de de hissedildi.

Binalar yıkıldı

Ortalığı toz duman kapladı

İzmir, sendeledi,  dizlerinin üzerine düştü, kalktı sanki.

Can pazarı kuruldu bir anda.

Çöken binaların altında kalanlar, ölenler, kurtarılmayı bekleyenler…

Ve bir anda onlar çıktı meydana

Her felakette Van’da, Elazığ’da Malatya’da, Bingöl’de, Manisa’da ortaya çıktıkları gibi,

O malumlar, o yılan dilliler…

Yine kustular zehirlerini sosyal medyadan verdikleri mesajlarla

Akrep gibi soktular birlik, beraberlik, insanca duygularımızı

İzmir’de meydana gelen depremi kusarcasına yorumladılar köhnemiş beyinlerinde

Çöken binanın, molozların, betonun, koca koca kolonların altında kalmasına canı yanmadı insanların…

Bu kadar vicdansız,

Bu kadar ahlaksız

Ve bu kadar sorumsuzca kurulan cümleler yaraladı, öldürdü onları…

Ne hale geldik?

Nasıl bu kadar insanlığımızı kaybettik?

Neden böylesine vicdansız ete, kemiğe büründü bazılarımız,

Hangi ara, ne oldu da insan vasfımızı kaybettik anlamak mümkün değil.

“Acı duyabiliyorsan, canlısın. Başkasının acısını duyabiliyorsan, insansın.” Demiş Tolstoy.

“Nerede bir can ölse

Oralı olur yüreğim

Olmalı zaten

Olmasa, insan olmaz yüreğim…” demiş Ahmed Arif…

Senin acın, benim acım diye bir şey yok. Acı hepimizin. Biz biriz, biz bütünüz.

Geçmiş olsun İzmir…