YETER Kİ ÜLKEYİ SATMAYIN

 

 

 

Bugün varız, yarın yokuz.

Herkes kendi kabrini dolduracak elbet.

Ama; doğarken ağlıyorduk,

Gülüyordu alem,

Öyle bir hayat yaşayalım ki,

Ölürken gülelim, gülelim ki,

Ardımızdan, ağlasın alem.

Bu gün de 2 şehit geldi Afrin’den, Şırnak’tan,

Hele biri vardı ki içlerinde,

Adeta gülüyordu, rest çekiyordu acılarına.

Geride anacığı, babası, yavuklusu,

Yaşlı gözlerle uğurlarken biriciklerini,

O, gülüyordu.

Belki de peygamber efendimiz karşıladı,

Belki de komik bir melek.

Ama belli ki, huzurluydu, mutluydu.

Görevini yapmanın ardından.

Haykırıyordu sessizce.

Ey hart,

Yaşamak sade yaşamak,

Yılan solucanların işidir.

Yiğitsen uslandır beni.

Ben Türk askeriyim.

Ben ulusumun yılmaz bekçisiyim.

Ben yenilmez tarihimizin bir neferiyim.

Ben Mustafa Kemalin Askeriyim.

Dedi ve gitti,

Tıpkı diğer şehitlerimiz gibi.

Geride Bayrak kaldı.

Namus kaldı,

Aşkı kaldı,

Ve ana, babacığı kaldı.

Buyurun sizlere afiyet olsun, tıksırıncaya kadar,

Tıkınmaya devam.

Arazileri çalalım,

Rüşvetleri yiyelim,

Zengin ağa baba çocuklarını, er meydanına göndermeyelim.

Havuzlarda yaşayın.

Sadece vah vah deyin.

Olsun Allah aşkı,

Şehadet şerbeti,

Bu onurlu ölüm bize

Yeter, yeter de artar bile,

Yeter ki  bizim şehadetimizden siyasi rant çıkarmayın.

Yeter ki ülkeyi satmayın.