BÖCE…

Bizim köyde fasulyeye böce derlerdi.
Anam “ben avluya gidiyom. Bir bakim böcüler dökmüşmü” derdi.
Okuma oranının çok az olduğu, fındık bahçesi ışgınlarının en fazla alındığı köydü anlayacağınız.
Ocak diplerine vurulan bıçkı kadardı hayatlarımız..
Bir grebi sapı kadar bile yol alamadı bizim köy.
Ama okuması, yazması olmasada renkli insanlarımız oldukça fazlaydı..
Sıkça anlatırlardı. Çok gülerdik.
Bizim köyden bir adam işiçin istanbula gitmiş.
Karnı acıkınca bulduğu ilk lokantaya girmiş oturmuş.
Garson ne yiyeceğini sormuş.bizimki “ bana bir çanak böce getir” demiş.
Garson” ne abi. Böcekmi” diye sormuş şaşkın şaşkın.
Bizimki “ oğlum böce, böce “ demiş. Garson böce ne bilmiyor.Uzun bir tartışmadan sonra garson” abi” demiş. Gelde sen bak yemeklere “. Bizimki tezgaha gitmiş” işte bundan “ demiş.
Garson” Abi bu fasulye” demiş. Bizimki iyiya işte benden bundan istedim zaten..demiş.
Garson “ abi bunun adı böce değil, fasulye “ deyince, bizimki “yahu sen benden iyimi biliyon. Benim köyde böce bahçem var” demiş.
Öylesine sevimli insanlarmış büyüklerimiz.
Anam çok yapardı böceyi.
Böce de böce ydi yani.
Bbam böcenin yanına yumruğuyla bir baş soğanda kırardıki yemede yanında yat.
Köyümün böceleride güzeldi, insanlarıda.
Ah anamın is tutmuş kazanda pişirdiği böce olsada yesek..