KOPTUK MEMLEKETTEN..

Pancar kokulu avluları özledik.
Tavuk kokulu ahırları.
Erik ağacında sallanmayı. Dut dökmeyi anamın peştemalina..
Karşı köyün sunasına türkü yakmayı, mektup yazmayı özledik.
Kalçalarında su güğümü taşıyan yengelerimizi..
Ham incir kozalaklarından , mısır püsküllerinden kalp yapmayı özledik..
Ve her geçen gün avuçlarımızda isyan taşımayı….
Hayatın labirentlerindeyiz bugün.
Basamak basamak çürüyor bedenlerimiz.
Vurdukça rüzgar, vurdukça yağmur. Savrula savrula koptuk dallarımızdan.
Ekmek parası içindi her şey.
Şahitimiz ceviz ağaçlarıdır. Biz asla ihanet etmedik köylerimize..
Kar yağdığında kuş kapanları kurardık eşiklere ve çırpına çırpına can verirdi serçeler.
Şimdi boynu koparılmış umut güvercinlerini bile arıyoruz gözlerimizde.
Yüreğimiz çıplak.
Bedenlerimiz üryan.
Kalmışız çırılçıplak ortasında yaşamın..
Kiraz tadında sevgililer yok .Yapraklardan kolyeler takmıyoruz artık.
Büyüdükçe kirlendik. Boy attıkça kurudu fidanlarımız.
Koptuk memleketlerden..
Bir ayağı çukurda ömrün selasını bekliyoruz artık..
İhanet etmedik köyümüze.
Ve satmadık elma renginde umutlarımızı.
Biz buradayız lakin köyümüz nerde?..