SERÇELER ÖLÜNCE, ÜLKE ÖLÜR

Kalemimizden korkmadık Kendimizden korktuk.. Varlığımız Türk varlığına armağan olsun derken kalemimiz ebele, gübele yazmaz bizim. Namazını, niyazını da biliriz biz bu ülkenin Ekmeğini , suyunu da…

Mert insanlarını da biliriz bu toprakların, kaypaklarını da. Onun için bir tutam tuz kapıp koşmayız bize her hıyar gösterene..  Çünkü, biz iyi biliriz ki önce insanız. Allah’ın yarattığı kullarız. Onun içindir ki biz birilerinin kafasında yarattığı tanrıya değil, bizi yaratan tanrıya biat ederiz.. Secde ederiz.

Bu ülkede zor olan sisteme kul köle olmak değildir. Bu ülkede zor olan adam gibi durabilmek, direnebilmektir. Bu ülkede güçlünün değil, gücün değil, haklının yanında , hakkın yanında, emeğin yanında durabilmektir adamlık…

Onun için bıktık zigzakçılardan. Onun için nefret ettik dalkavuklardan.. Ve hep direncimiz direnenler için. Ülkem için. Eğer ola ki bir gün susarsa kalemlerimiz, susarsa yüreklerimiz, bilin ki ülke düşmüştür.. İnsan düşmüştür ve serçeler cansız bedenleriyle kirli sokakların soğuk zeminlerinde uzanıp derin uykuya dalmışlardır. Düşmesin ülkem düşmesin insanlarımız. Ölmesin serçeler. Serçeler ölürse . ülkem ölür..