DAĞLAR KIŞ İMİŞ. YAVRUM ÜŞÜMÜŞ..

Bebeklerimiz hasta. Sütler bayat.
Maya bozuk. Denge dengesiz..
Hava soğuk. Dağlar kar..
Yavrum..
Masumum..
Omzunda kalın kayışlı silahıyla tepenin bir yamacında, potinleri kan dolu yatıyor. Dudaklarında acı bir savaşın kekremsi tadı..
Yavrum.
Kundağında mahkum yetimliklere..
Bir daha saramayacak babasını.
Babasının öpücükleriyle ısıtamayacak minik ellerini..
Dört yan puşt zulası. Dört yan beyaz
Dağlar kış imiş. Yavrum üşümüş..
Acaba hangi hasret türkülerini mırıldanıyordu yavrum..
Delik deşik edilmiş bedeninde hangi özlemli özlemler taşıyordu..
Güneş yüzlü, ay yüzlü, deniz yüzlü yavrularımız..
Dağların uğultusuna karışmış ana ağıtları
Şimdi en baba türküler bile susturamayacak sancılarını.
Evinin avlusuna bir daha konacakmı serçeler..
Hep bir hüzün hep bir tebessüm ve kahrolası savaşın, lanet olası ölümlerin, tiksindirici hayatların içinde çırpınan masum yavrularımız..
Dağlar kış imiş. Yavrum üşümüş..