BURALIYKEN BURALI OLMAK..

Ordu doğum yerimiz..
Lastik ayakkabılarla okula gittiğimiz mısır ekmeğiyle kahvaltı yaptığımız, rüzgarında savrulduğumuz güneşinde kavrulduğumuz şehir…
Kimimiz köylerinden, kimimiz ilçelerinden, kimimiz merkezden
Kimimiz gövömerden kimimiz çerkezden
Yani bir farkımız var herkesten….
Büyüdük. Aslanlar gibi askerliğimiz yaptık. İş kurduk, iş bulduk. Ama şimdi yabancılaştık doğduğumuz topraklara..
Bu günlere en büyük sıkıntımız
Buralıyken buralı olmak..
İnsanın kendi doğduğu kentte yaban durması ne acı değilmi?..
Kendi doğdukları yerlere yabancı duranların musibetlerini bizim çekmemiz ne kadar insafsızlık değilmi?..
Yukarıdan aşağıdan
Yanından yöresinden
Havasından suyundan
Mayasından unundan
Hayından , huyundan
Buralıyız biz..
Yani Orduluyuz.
Yani gabakçıyız..Yani hamsiciyiz..
Ve Ordunun döşeme taşlarıyız..
Lakin kaldırım taşlarına gösterilen ihtimamı göremiyoruz bizleri yönetenlerden.
Selam bile vermiyorlar. Sanki Allahın selamı stoklarla sınırlıymış gibi..
Ne olursa olsun. Biz kendimizi buluyoruz. Kendimizi seviyoruz.
Ve şunu iyi biliyoruzki bugün bizi yönetenlerden daha yetenekliyiz daha becerikliyiz..
En önemliside daha insanız..