İŞİMİZ ALLAH’A KALDI…

Pazar yerlerine bakın.
Yollara bakın.
Caddelere bakın. Çevrenize bakın.
Ordu’da nereye bakarsanız bakın.
Gördüğünüz ve görebileceğiniz tek şey sağlıksız ve kirli bir Ordu iskeleti.
Dilencilerin, köpeklerin, seyyar satıcıların, motor çetelerinin meskeni olmuş güzelim caddeler.
Utanç verici bir şehir haline gelmişiz.
Mavi ve yeşilin kucaklaştığı kent olarak anılan ordu mavi ve yeşilin döğüştüğü bir kent olmuş.
Tanınmaz bir halde Ordu. Her geçen gün bitiyor tükeniyor.
Mutsuz, asık suratlı insanlar yürüyor Ordu sokaklarında.
Kimin eli kimin cebinde belli değil. Siyasetçilerin ahı gitmiş vahı kalmış. Şehrin valisi şehre sahip çıkmayı bırakıp siyasi prim yapabilmenin derdinde.
Kurumlar laçka.
Belediye başkanları şehir dolmuşlarına binip, yollarda çocuk sevip sözde ne kadar halkın içinde olduklarını yutturmaya çalışıyorlar.
Oysa o kadar şehire yabancılarki.
Halkın arasına giremiyorlar. Vatandaşla oturup bir çay bile içemiyorlar.
Halkın sorularından rahatsızlık duyuyorlar. Ve en kötüsü kendi yandaşlarının dışında kimseyle muhatap olmamaya çabalıyorlar.
Palavralar. Yalanlar. Oyalama taktikleri. Falan filan. Belliki Ordunun beş yılını yine çalacaklar.
Yine kapalı kapılar arkasında aç gözlü firmalara ordunun ekmeği peşkeş çekilecek.
Yine garibanlar dışlanacak. Bu şehir sırıtmaktan başka bir iş yapmayan başkanlar sayesinde Karadeniz’in en pahalı kenti oldu.
Allah bu şehrin insanlarına yardım etsin.
İşimiz yine Allah’a kaldı…