DEDİNİZ Kİ.

Ben bir vatandaşım.
Türkiye cumhuriyetinin toprakları içinde doğmuşum..
Zamanın devlet ricali bana bir nüfus cüzdanı vermiş. Dinimi İslam Uyruğumu Türk yazmış. 
Nerde ay yıldızlı bayrağımızı görsek el pençe divan durmuşuz. Şanlı istiklal marşımızı duysak gözlerimizden kahramanlık türküleri akıp gitmiş.
Türküz. Doğruyuz . Çalışkanız demişiz beyaz yakalı önlüklerimizin içinde.
Büyümüşüz. Serpilmişiz. Fidan olmuşuz. Yeşermişiz.
Askere uğurlamış babalarımız bizi davullarla zurnalarla. Aslanlar gibi 18 ay çatmışız Türk milletinin silahlarını talimlerde. Kah bölmüşüz bir dilim elmayı. Kah çeyrek ekmek içinde tahin helvalarını beraberce ısırmışız. Bölmemişiz hiç kimseyi. Hiç kimseyi ötelememişiz. Analarımız kah dolma tabakları taşımız komşulara kah pancar çorbaları..
Yılmaz Güney- Cüneyt Arkın filmlerinde afiş asmışız bedava sinemaya girelim diye. Okulu bile kırmışız okul günlerinde top peşlerinde.
Ama mutlu bir ülkenin çocuklarıydık. Yüzü gülen bir toprağın evlatlarıydık.
Ve yıllar geçti. Birileri geldi. Mayamız dengemiz bozulmaya başladı. Önce kitaplarımızı kaybettik. Sonra umutlarımızı..
Bize verilen nüfus cüzdanlarımıza baktık. Birde kendimize. Bu biz miydik..
Hepiniz oradaydınız ve bizlere dediniz ki. Analar ağlamayacak. Değil anamız yedi sülalemiz ağlamaya başladı.
Dediniz ki “herkes insanca yaşayacak”. Âmâ bu ülkede insanca yaşayanlar bu milletin.
Dilimizi- Dinimizi- İnsanlığımızı betonlar altında yok ettiniz.
Sofralarımızdan yemeklerimizi lokmalarımızı tabaklarımızı çaldınız.
Gökyüzü bile tatlı bir mavi değil artık..
Solgun çürüyen bir ülkenin bitkin zamanlarını temsil ediyoruz şimdi.
Eskiden yedi düvele diz çöktüren millete şimdi zillet İsrail’e boyun eğen Türklüğü ayaklar altına alan bezirgânlara Millet denilen bir ucube dönemin temsilcileriyiz artık.
Bize dediniz ki.
Aslında hiçbir şey demediniz.