BURASI BİZİM MEMLEKET

Soluk aldığımız yer. Nefes nefese kaldığımız yer. Ekmeği helalinden yemeği cemalinden kazanmaya çalıştığımız yer. Canım memleketim. Hangi ağacın hangi dalına konmuş kuş. Hangi sokağın hangi köşesini tutmuş Biliriz biz… Taflan yapraklarından kağıt paralar imal eden masum çocuk profillerinden güçlüye tetikçilik yapan sırtlan suratlı kuşağa büründük boydan boya. Burası bizim memleket. Bu kentin çakılıyla çakalını ayıramazsanız hep yenik düşersiniz bu şehirde. Dobraysanız dobra. Açsınız. Dürüstseniz açsınız. Adamsanız açsınız. Adalet isterseniz açsınız. Eskiden başımızda kavak yelleri eserdi. Şimdi çakal ulumalarıyla çirkin sabahlara uyanıyoruz. Her yanımız beton. Her yanımız yanık kokuları. Burası bizim memleket. Ancak bizi biz biliriz. Nerde ezan sesi duysak ağlayan bir kuşaktık biz. Nerde bayrak görsek selam duran delikanlılardık. Kafa göz dalardık mahalle kızlarına laf atanlara. O kadar bıçkındık yani. Şimdi sevdiğimizin ismin gövdesine kazıdığımız o güzelim ağaçları dibinden kesiyoruz. Mektup kokulu okul yıllarımızdan eser kalmamış artık. Maskelemişiz kendimizi. Yüzlerimizi saklıyoruz. Üstünü örtüyoruz erozyana uğramış namussuzluğun. Bizim memleket burası. Ata ocağımız Baba toprağımız. Ana sütümüz. Amerikanvari süt tozlarıyla büyümüşüz. Fruko gazozlarıyla havamızı atmışız sevgilimize. Ve nerden nereye gelmiş ülkem. Ve aslında hiçbir yere gelememişiz. Naylon sevdalarda içli şarkılarla sarhoş olmuşuz biteviye. Ve velev ki kıvırtmalarına meze edilmiş hayatlarımız. Hayat mı yalan söylüyor bize. Biz mi hayata yalan söylüyoruz belli değil. “Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi” demiş can şair.. Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi.