İSTER OKUYUN İSTER OKUMAYIN!!! UÇURUMUN KENARINDA YIKIK BİR ÜLKE!

Erol KARAER2017-11-11 10:07:02

29 Ekim 1923: Ülke nüfusu 13 milyon. Köyde yaşayan nüfus 11 milyon.40 bin köyün 37 bininde okul yok, postane ve dükkan yok. 30 bin köyde, yani her 4 köyün 3’ünde cami yok. Traktör ve biçerdöver sayısı SIFIR. Ayçiçeği şeker üretimi yok!

Ekmeklik un ithal. Pirinç ithal, memlekette sadece 5 bin hektar alan sulanabiliyor.
5 bin köyde sığır vebası var. Hayvanlar ve insanlar kırılmakta, 1 milyon kişi frengi. 2 milyon insan sıtma, 3 milyon kişi trahom. Verem, tifo, tifüs salgını var. Bitle başa çıkılamıyor.
Bebek ölüm oranı %40’ın üzerinde. Dünyaya gelen her 2 bebekten 1’i ölmekte. Anne ölüm oranı %18. Her 5 anneden 1’i doğumda ölüyor. Ortalama ömür 40. Memlekette sadece 337 doktor var.60 eczacı var 8 tanesi Türk. Diş hekimi sayısı SIFIR ve ülkede yine sadece 4 hemşire var.

Biraz öncesine gidersek; veremle boğuşan halk ahırda yatarken, Abdülhamid’in 16 tane eşi vardı. O günlerde halk ineğine verecek saman bulamazken, bugünlerde Atamız diye lanse edilen Abdülmecid’in 22 eşi vardı.40 bin köy var, sadece 136 ebe var. Yanmış bina sayısı 115 bin…

Hasarlı bina sayısı 12 bin, komple kül edilmiş köy sayısı 1000’in üzerinde. Ülkeyi yeniden inşa etmek gerek ama kiremit dahi yok.
Dirhem, okka, çeki vardı. Arşın, kulaç, fersah vardı. Ne ağırlığımız dünyaya ayak uydurabiliyordu, ne uzunluğumuz…

Ölçülerimiz Ortaçağdı.Erkeklerin sadece yüzde yedi, kadınların binde dördü okuma yazma biliyor,okur-yazar erkeklerin çoğunluğu subay veya gayrimüslimdi. Okul yaşı gelen her 4 çocuktan 3'ü okula gitmiyordu.
Limanlar madenler yabancıda, demiryollarının 1 metresi dahi bizim değil.

Toplam sermayenin sadece %15’i Türk. Osmanlıdan ayakta kala kala sadece 4 fabrika kalmış. Sanayi denen işletmelerin %96’sında motor yok. 10 kişiden fazla işçi çalıştıran sadece 280 iş yeri var. Bunların da 250’si yabancının. Kişi başına milli gelir 45 dolar.

Elektrik sadece İstanbul, İzmir ve Tarsus da var. Çünkü elektrik üretimi sadece 50 kw. 4 mevsim kullanılabilen karayolu yok. Otomobil sayısı sadece 1490. Sadece 4 şehirde özel otobüs var. Bunun üzerine mübadeleyle 400 bin insan geliyor…

Ceplerinde para yok, iş yok, başlarını sokacak ev yok, sığınabilecekleri akraba yok, çoğunluğu hasta. Gelen her 2 çocuktan 1’i yollarda at arabalarının sırtında ilk 2 ay içinde hayatını kaybediyor. Mağarada kalanlar var…


Kadın insan değil! Eşit eğitim hakkı, meslek edinme hakkı ve boşanma hakkı yok. Velayet hakkı yok. Kadının miras hakkı yok. Kadın kendisine miras kalan mallar üzerinde tasarruf hakkına sahip değil. Seçme hakkı yok. Seçilme hakkı yok. Doğum izni yok.


Çalışma hayatında eşit hakkı yok. Eşit işe eşit ücret hakkı yok. Kürtaj hakkı yok. Gebeliği önleme hakkı yok. Kızlık soyadını kullanma hakkı yok. Memlekette tiyatro yok, spor yok, heykel yok, resim yok, müzik yok.

Arkeolojik eserler yurt dışına kaçırılmış, bazı eserler ise Osmanlı padişahları tarafından hediye edilmiş. Kimisi alaturka saati kullanıyor, güneşin battığı anı 12.00 kabul ediyordu, kimisi zevali saati kullanıyor, güneşin en tepede olduğu anı 12.00 kabul ediyordu.

Kimisi güneş batarken grubi saati esas alıyordu, kimisi güneşin tamamen battığı ezani saati esas alıyordu. Memlekette saatin kaç olduğunu bilen yoktu…

Kimisi hicri takvim, kimisi rumi takvim kullanıyordu.Kimisinin şubat’ı kimisinin aralık’ına denk geliyordu.

Herkes aynı zaman dilimindeydi ama farklı aylarda yaşıyordu! Türkçe rezil edilmiş, arapça farsça harmanlanmış adına Osmanlıca denilmiş, Fransızca, İtalyanca kelimeler, Levanten terimler dilimizi istila etmişti.

Karşılıklı sesli-sessiz harfleri olmayan Arapçayla Türkçe yazmaya çalışıyorlardı. Bir gecede cahil kaldık palavrasına gelince; İbrahim Müteferrika’dan itibaren 150 sene boyunca basılan kitap sayısı ise sadece 417’ydi.
Bunların da çoğu gayrimüslimlerin matbaasından çıkmıştı.

Zaten Müteferrika da devşirmeydi Macar’dı.
Bu topraklara kitap gelene kadar,Avrupa’da 2.5 milyon farklı kitap basılmış, 5 milyar adet satılmıştı. Voltaire, bir kitabında şu ağır tespiti yapmıştı: “İstanbul’da bir yılda yazılanlar, Paris’te bir günde yazılanlardan azdır!”

Gazete sadece İstanbul ve İzmir de var. Ülkenin başkentinde sadece 2 lise var. Ülkenin tüm liselerinde sadece 230 kız öğrenci kayıtlı. Öğretmenlerin 3’de 1’inin öğretmenlik eğitimi yok. Tek üniversite vardı, darülfünun, medreseden halliceydi.

Memleket bilimden çok uzak, medreselerde Türkçe yasak! Din diye hurafeler öğretilmekte.

TARİH 30 EKİM 1923: 29 Ekim günü Cumhuriyeti kuran Cumhuriyetin ilk Cumhurbaşkanı Mustafa Kemal eline ve kağıt kalem alıp, Cumhuriyetin ilk başbakanı İsmet İnönü’ye mektup yazıyor;

“Sevgili Paşam, Cumhuriyet'in ilk başbakanı olarak seni düşünüyorum. Dur, hiç itiraz etme! Niye seni seçtiğimi şimdi anlayacaksın. Bizi yine büyük bir savaş bekliyor. Durumumuzun bir bölümünü Cephe Komutanı ve Lozan Başdelegesi olarak elbette biliyorsun.


Büyük devletlerin bu sefil duruma bakarak, kısa zamanda pes edeceğimizi sandıklarını Lozan dönüşü sen bize anlattın. Ben sana şimdi bildiğinden daha da acıklı olan genel durumu özetleyeceğim. Bize geri, borçlu, hastalıklı bir vatan miras kaldı. Yoksul bir köylü devletiyiz.

Dört mevsim kullanılabilir karayollarımız yok denecek kadar az 4.000 km. kadar demiryolu var. Bir metresi bile bizim değil. Üstelik yetersiz. Ülkenin kuzeyini güneyine, batısını doğusuna bağlamamız, vatanın bütünlüğünü sağlamamız şart. Denizciliğimiz acınacak durumda.

Köylümüzü topraklandırmalı, ihtiyacı olan bir çift öküz ile bir saban vererek çiftçi yapmalıyız. Doğudaki aşiret, bey, ağa, şeyh düzeni Cumhuriyet'le de insanlıkla da bağdaşmaz.
Bu durumu düzeltmeli, halkı kurtarmalıyız. Her yerde tefeciler halkı eziyor.

Güya tarım ülkesiyiz ama ekmeklik unumuzun çoğunu dışarıdan getirtiyoruz. Sığır vebası hayvancılığımızı öldürüyor. Doktor sayımız 337, sağlık memuru 434, ebe sayısı 136. Pek az şehirde eczane var. Salgın hastalıklar insanlarımızı kırıyor. Üç milyon insanımız trahomlu.


Bit ciddi sorun. Nüfusumuzun yarısı hasta. Bebek ölüm oranı % 60'ı geçiyor. Nüfusun % 80'i kırsal bölgede yaşıyor. Bunun önemli bölümü göçebe. Telefon, motor, makine yok.
Sanayi ürünlerini dışarıdan alıyoruz. Kiremiti bile ithal ediyoruz.

Elektrik yalnız İstanbul ve İzmir'in bazı semtlerinde var. Düşmanın yaktığı köy sayısı 830. Yanan bina sayısı 114.408
Ülkeyi neredeyse yeniden kurmamız gerekiyor. Yunanistan'dan gelen göçmen sayısı da 400 bini geçecek. İktisadi hayatımız da, eğitim durumumuz da içler acısı.

İktisatçımız da çok az. Zorunlu okuma yaşındaki çocukların ancak dörtte birini okutabiliyoruz. Halkın eğitimi hiç çözülmemiş. Oysa Cumhuriyet'in insan malzemesini hazırlamalı, namus cephesini güçlendirmeliyiz. Kültür eserleri kaçırılmış, kaçırılmaya devam ediliyor.

Raporlarda daha ayrıntılı, daha acı bilgiler var. Bunları Bakanlara ve parti yönetim kuruluna da ver. Genel durumu tam bilsinler. Bütçemiz, gelirimiz yetersiz. İktisadi çıkmazdan kurtulmak için geliştirdiğim bir düşüncem var. Bu düşünceyi günü gelince konuşuruz.

Hedefimiz milli iktisat, bağımsızlığın sürekli olması için iktisadi bağımsızlık temel ilkemiz olmalı. Osmanlı bu gerçeği geç fark etti. Fark ettiği zaman çok geç kalmıştı. Cumhuriyet'e uygun bir anayasaya gerek var.

Bu zor durumdan nasıl çıkılabileceğini gösteren ne bir örnek var önümüzde, ne de bir deney. Ama yılmamak, ucuz, geçici çarelerle yetinmemek, halkı kurtarmak için sorunları çözmek, kalkınmak, ilerlemek, milli egemenliğe dayalı, uygar ve özgür bir toplum oluşturmak, yüzyılımızın düzeyine yetişmek, kısacası çağdaşlaşmak, bu büyük ideali tam olarak başarmak zorundayız. Bu ana kadar bu ideali koruyarak geldik. Bundan sonra daha hızlı yürümek zorundayız. Bunun için gerekli yöntemi, yolu birlikte arayıp bulacağız.

Yoksul ve esir ülkelere örnek olacağız. Kaderin bizim kuşağımıza yüklediği kutsal bir görev bu..
Bu büyük görevin ağırlığını ve onurunu seninle paylaşmak istedim. Allah yardımcımız olsun!

İşte bu 2 ayyaş ülkeyi bu şartlarda kurdu. Herhalde sıcağın alnında yudumladıkları rakı bizimkileri fazla çarptı, yoksa akıl işi mi?
Biri evliliğini bile yürütemedi ayrıldı dertten kederden öldü. Diğeri memleket diyerek ailesinin yüzünü bile doğru düzgün göremedi. ( Okur Yazar sitesinden alıntı )

 

 

Anasayfa