HEPSİ BİZİM ÇOCUKLARIMIZ.

Ordu kentinde ayrım gayrım hiç olmadı. Ta birkaç yıl öncesine kadar. İnsanların ne siyasi kimlikleri, ne etnik kimlikleri ne ünvanları nede sülaleleri gündeme getirildi.

Birbirimizle kolkola gezdik, çay içtik, futbol maçlarına gitik. Aynı çeşmelerden su içtik. Güzel ve insani günlerdi o günler. Bırakın bölünmeyi aramıza fitneci girse onu kovardık. Bir zamanlar aldığımız simiti bile bölüşen bu insanlara ne oldu?. Ne olduda bu insanlar birbirlerine kem gözlerle şüpheli bakışlarla bakmaya başladılar.

Ne olduda yüreklerimiz artık eski heyecanları yaşamaz oldu. Ne olduda güzel duygularımızın üstüne beton soğuklukları kaplandı. Bu Orduda bir zamanlar Türk, Kürt, ermeni, Çerkez, Gürcü, laz tüm mozaikler bir arada kardeşce yaşarken ne odluda kalıpların içine hapsettiler bizleri. Bayramlarda bayram tadları vardı. Şimdi soğuk ve beton kaplı caddelerde betonlaşmış insanlar var. Sıcaklıklar yok olmuş. Simitlerin eski tadı bile yok.

Oysa bu Orduda hepsi bizim çocuklarımız. Hepsi ağabeylerimiz , kardeşlerimiz.Bacılarımız, ablalarımız. Hangi zihniyetler bizi parça parça lokmalara ayırdılar. Kim kimi, neden yok olmaya mahküm bırakmak istiyor. Niçin paranın, gücün sultasında insanlığımızı kaybediyoruz. Buna dur diyen olmayacakmı?. Bu karabulutlar dağılmayacakmı?. Bu ülkeye barış, kardeşlik yeniden gelmeyecekmi?. Umutluyuz. Bekliyoruz..