Ramazan diyince aklımıza yalnız bir oruç ve ibadet gelmemelidir.Kendimize dönme ve kendimizi fark etme ve Allah’ın lütfu ve inayeti içerisinde hayatımızı sürdürdüğümüzün farkındalığını yakalama fırsatıdır.

         Oruç dinimizin temel ibadetlerindendir.Oruç aç kalmak için tutulan bir ibadet değildir. Aç kalmak ibadetin maddi kısmıdır.Oruç ibadetini bütün bedenimizle, duygularımızla,ruhumuzla tutabilmek çok önemlidir.Oruçta asil amacımız dilimizin,gönlümüzün,kulakları-mızın, düşünce dünyamızın oruçla bütünleşerek,niçin oruç tuttuğumuzu fark ederek rabbiyle buluşmasını paylaşmaktır.

         Hayatımızın akışıyla ömrümüzü bir şekilde bitirmekteyiz bizleri sürükleyerek hızla götürmektedir. İnsan  bu koşuşturmada kendisini fark etme imkanı bulmaya bilmektedir.Yüce Yaratıcı bazı zaman dilimlerini  kendisini sorgulaya bilmesi için  fırsatlar sunmaktadır. Ramazanda en büyük ibadetin tefekkür olduğu unutulmamalıdır.Bir Kur’an buluşmasıdır.Bu buluşma bizler için bir imtiyaz zamanıdır.

         Yaşadığımız yüzyılda bireysellik,çıkar ilişkileri o noktaya varmıştır ki,dünyaya  tapınma ve maddileşme hayatımızın en belirleyici değer olmaya namzet olmaktadır.Öyle bir yaşantı yaşıyoruz ki bu dünyevileşme ,maddiyatçılık,koşuşturmanın etkisiyle kimsenin elini tutamaz olduk yanı başımızdakileri unuttuk.Bizler dünya mal ve servete hükmedecekken,dünya mal ve servet bize hükmetmektedir.Bu durum bizi bizden uzaklaştırdı,hayatı ,sevgiyi, paylaşmayı,umudu,duayı paylaşmayı unuttuk gözümüz kimseyi görmez oldu. Markalı kıyafetlerle , fiyakalı arabalarla dolaşarak,denize sıfır villalarda kendimize kurduğumuz geçici  dünyamızda; elimizdeki ekmeği,kabımızdaki çorbayı,dilimizdeki duayı paylaşmayı bize biz olduğumuzu öğretir ramazan.

         Şöyle bir düşünürsek dünyanın son yıllarında şiddet,terör, ülkelerin işgali insanoğlunun acımasızlığını ön plana çıkmıştır.Sosyal denge alt üst olup maddi değerlerin ön plana çıkması neticesinde dini değerlerden uzaklaşılarak neredeyse dünyevileşme ve hırs yarışında dini değerlerimiz araç olarak adeta kullanılmaya başlamıştır. Dünyanın böylesi bir hengamesi içerisinde bizler paylaşmayı tekrar tekrar hatırlamayı arzularız.Paylaştıkça zenginleşir çoğalırız.En büyük fakirlik  gönül ve duygu fakirliğidir.

         Örnek verirsek birlikte kılınan namazın sevabı unutulmamalı.

         Namazda okuduğumuz Fatiha Suresinde ‘ben’ diye dua etmeyip ‘Biz’ diye dua ediyoruz.

         Artık ‘ben’ demekten kaçıp ‘biz’ diyebilen bir toplum olmak durumundayız.”Hepimiz Ademin çocuklarıyız,hepimiz topraktanız.’ diyen Hz.Muhammed’in veciz sözü bizlere çok şeyler anlatmaktadır.

         Ramazanın  tüm kardeşlerimizle,ordulu hemşerilerimizle toplumun bütün kesimlerinin coşku ile kutladığı paylaşma şölenleri olmasını istiyoruz.

 İstiyoruz ki camilerimizde  çocuklarımız gençlerimiz koşuştursunlar.

Namazını zorluklarla eda eden ablaların ,teyzelerin ninelerin , ağabeylerin, amcaların, dayıların  anne ve babaların arasında camide saf tutmuş bebelerin,  namaza yeni başlamış çocuklarımızın sesleri sohbetlere konuşmalara karışarak hep birlikte paylaşmalıyız  Ramazan-ı Şerifi.

GÜNÜN SÖZÜ; Kanaatten hiç kimse ölmedi,hırsla da hiç kimse padişah olmadi.(Mevlana)